Treće doba : Šta kad oslabe kosti

– U početku osteoporoza ne boli i nema nikakve simptome, što je jedan od osnovnih razloga kasnog postavljanja dijagnoze. Međutim, u poodmaklom stadijumu klinička slika se ispoljava u vidu čestih preloma, čak i pri najmanjoj sili. To mogu biti prelomi nadlaktice, podlaktice, kuka, butne kosti ili potkolenice, koji se lako dijagnostikuju. Nasuprot tome, osteoporotični prelomi kičmenih pršljenova ponekad se otkriju tek poslije više mjeseci ili godina. Najčešći simptomi su bol u leđima i deformitet kičme. Bol nastaje iznenada, često prouzrokovan naglim pokretom kao što je saginjanje, podizanje tereta ili rotacija kičme. Može se širiti prema prednjoj strani grudnog koša, abdomenu ili duž udova, a bol prolazi posle nekoliko nedelja. Zbog deformacije kičmenih pršljenova koje nastaje nakon preloma, javlja se kifoza kičme i smanjenje tjelesne visine. Bolest svih kostiju je rijetka , a između preloma većina bolesnika nema tegoba. Tok bolesti nije moguće predvideti, od jednog do drugog preloma može da prođe i po nekoliko godina, ali svaki prethodni povećava rizik za nastanak novog – objašnjava dr Snežana.

Početak bez simptoma

Zbog neispoljavanja kliničkih simptoma, više od polovine žena sa osteoporozom ostaje bez dijagnoze.

– Za sada glavna metoda za postavljanje dijagnoze je merenje mineralne koštane gustine DXA metodom (osteodenzitometrija).  Takođe, od velikog značaja su i dobro uzeta anamneza i klinički pregled, što je i polazna tačka za sve druge dijagnostičke postupke. Time otkrivamo faktore rizika koji ukazuju na potrebu daljeg ispitivanja bolesnika, a to su: starost, pol, prethodni prelom u odraslom dubu, prelom kuka kod srodnika prve linije, upotreba glikokortikoida, pušenje, više od tri čaše odnosno čašice alkohola dnevno, kao i prisustvo nekih bolesti koje deluju na koštanu čvrstinu – objašnjava naša sagovornica.         Rendgensko snimanje kostiju nije precizna dijagnostička metoda,   jer otkriva promjene u kostima tek kada je izgubljeno više od 30 odsto koštane mase, ali je značajno za otkrivanje kičmenih preloma. U individualne dijagnostičke postupke spadaju i laboratorijska ispitivanja (mjerenje kalcijuma, fosfora, alkalne fosfataze, vitamina D i markera koštanog metabolizma u serumu), koji se obavljaju radi isključivanja drugih uzroka smanjene mineralne gustine kostiju. U novije vrijeme u dijagnostici osteoporoze koristi se i FRAX indeks, kojim se predviđa desetogodošnji rizik od preloma kod bolesnika.

Bolje je spriječiti 

Osteoporozu je lakše preduprediti nego liječiti, pa prevenciju treba započeti već u djetinjstvu ili adolescenciji, da bi se dostigao vrh koštane mase koji predstavlja rezervu za budućnost. Ona podrazumeva korekciju načina života i edukaciju.

– To se odnosi na povećanje aktivnosti u svakodnevnom životu, vježbanje, ishranu, sunčanje, izbjegavanje padova, kao i pušenja, kafe u prekomjernim količinama. Ishrana treba da bude raznovrsna, bogata kalcijumom, proteinima i vitaminom D. Vježbe treba prilagoditi životnom dobu i stanju koštane mase.. Fizička aktivnost poboljšava koordinaciju pokreta i mišićnu snagu, što smanjuje rizik od pada i preloma. U dodatne mjere spadaju upotreba protektora za kuk (specijalni jastučići koji štite od preloma), upotreba imobilizacionih midera u bolnom periodu posle preloma pršljena, korekcija vida kod starijih, kao i uklanjaje prepreka koje bi mogle da dovedu do pada – navodi dr Novković.

Promijenite navike

Liječenje bolesnika sa osteoporozom je individualno i ne zavisi samo od stepena smanjenja koštane gustine, već i od procene drugih faktora rizika. Za neke žene promjena načina života može biti dovoljna da se smanji rizik od osteoporoze.

– Iako je hrana najbolji izvor kalcijuma, mnoge žene u menopauzi imaju potrebu za dodatkom preparata kalcijuma i vitamina D (suplementi). Optimalni dnevni unos kalcijuma iznosi 1.000-1.200 mg, a vitamina D 800-1.000 i.j. Oni predstavljaju osnovne preparate koji se koriste kao pomoćna lekovita sredstva i dodatak svakom leku protiv ove bolesti. Danas postoji veliki broj lekova, koji se mogu podeliti na one koji sprečavaju razgradnju kostiju (bisfosofnati, hormonska supstituciona terapija, selektivni modulatori estrogenih receptora, denosumab), one koji pomažu izgradnju kostiju (teriparatid) i one koji deluju na oba načina (stroncijum ranelat). Izbor osteoporotične terapije treba da bude individualan za svakog pojedinačnog bolesnika, pri čemu lekar mora uzeti u obzir nekoliko važnih obeležja svake opcije lečenja: efikasnost i sigurnost lijeka, cijenu i pogodnost primjene, ali i druge karakteristike koje ne moraju direktno biti povezane sa osteoporozom.

penzioneri.me/kurir.rs